今年七夕最凄凉,谩埽天阶试炷香。犹使儿童觅瓜果,懒随风俗晒衣裳。缑山何在归寥廓,河鼓传闻堕渺茫。百拙已成那得巧,年丰只欲更时康。
宋词 2019-03-05 17:01:48 1 #韩淲
鈎月迷云殢柳梢,雷声收雨转晴宵。从教冠盖填京国,得似儿童遶市桥。玉漏沈沈传底恨,银河耿耿泻无聊。政须百巧从天乞,嬾和闲吟听夜潮。
年年重午泛菖蒲,儿女搔头亦篆符。忍復研朱如羽客,懒能切玉醉狂夫。长歌楚些冤何有,却忆山人讽已无。田里萧萧方渴雨,小轩清望老怀孤。
小楼清坐意何如,休沐虽闲叹索居。解粽未忘良夜饮,研朱犹作午时书。风生暝色天横幕,云捲晴光月吐梳。朗诵离骚抚空案,独醒笑杀楚三闾。
小院春阴满槛花,淡红微绿自芳华。檐前落日蜂儿聚,帘外东风燕子斜。修禊人寻诗事业,清明天与醉生涯。一樽莫负流觞意,梦到兰亭兴亦嘉。
欲赋春华状不成,微风微雨又清明。残花满地偏饶笑,高柳插天如有情。百岁光阴诚鼎鼎,一生怀抱强营营。相思真隠山前路,寒食酒杯终日晴。
晓色濛濛淡淡烟,花间行过小溪边。人家寒食当晴日,野老春游近午天。吹尽海棠无步障,开来山柳有堆绵。唿儿觅友寻邻伴,即看村农又下田。
清明寒食牡丹红,江右无人记洛中。随分曲栏皆一种,任他荒径亦成丛。百年流落推迁景,一代兴隆造化功。谁识名花有姚魏,数枝单叶倚晴风。
人日春来又两宵,梅花开尽已飘摇。爱闲多病有谁问,偶景独游无自焦。门外溪山犹浅浅,床头书册谩昭昭。细看荣辱云翻雨,未抵幽栖水一瓢。
山林风雨便清凉,待把邻家社瓮尝。到手自应无美恶,回头谁解别斟量。深居但觉秋声起,熟睡焉知夜漏长。未老得闲今又老,牀头书册渐相忘。