世间荣辱最愁人,荏苒年光老逼身。莫笑区区有仙佛,识心见性养精神。
宋词 2019-03-05 17:01:48 1 #韩淲
山上行还山下行,草随幽迳不知名。青春自是多情思,梅叶阴阴已半成。
连阴却喜社能晴,雨淡桃花满涧生。几树正依流水上,晓风吹动日华明。
春风时弄闲花草,满面纡余气自和。行过小亭因坐久,却惊啼鸟一声多。
谁爲喧卑莫赋诗,几年山涧久安之。区区守禄才餬口,尽觉肥甘盛一时。
薝蔔生成凈洁花,愈幽深处愈多葩。肯教肉眼凡夫见,宁可移栽释老家。
大笑花开只自藏,垂头叶底自芬芳。天生杨震今清白,常具人间一种香。
经雨高林月出云,一天凉凈白纷纷。道人打叠身心处,泥饮行吟不乱羣。
润色初分岚影飘,细看莽莽近迢迢。山楹川观谁能到,禽鸟飞鸣亦自骄。
书帙侵窗竹数竿,晚留晴影上青攒。不禁滴尽潇潇叶,时拂疎风雨未干。