深院无人得散衣,海棠经雨更相宜。若爲化作翩翩蝶,遶此扶疏竹外枝。
宋词 2019-03-05 17:01:48 1 #释德洪
剧笑自知跻奥室,好诗安敢望门墻。饶君丽句春难敌,输我朱顔鬓未苍。
春寒瘦骨病难禁,多谢新晴霁晚霖。自补衲衣矮窗下,黄鹂声好屡停针。
杨花满院掩深关,半摺文书偃卧看。幽鸟等闲回睡眼,暖风时復破春寒。
宋词 2019-03-05 17:01:48 2 #释德洪
南来还復见春残,歷乱愁人恰万端。贾谊少年能肆笔,太公垂白始投竿。
从游法侣意何长,况更深云僻处藏。共喜春山有新事,小窗晴试露芽尝。
红梅真是醉吴姬,浴罢偎风事事宜。吟次纷纷落红雨,小禽飞去动危枝。
夜凉静话欣同榻,春晚分题喜共窗。解笑疏狂才莫敌,诗禅美誉旧传双。
倦行放步卧垂杨,谁打鞦韆笑隔墻。风物恼人情不浅,归来山色更青苍。
压枝万朵浓如绣,初歇连绵十日霖。穿蘂蝶鬚轻似线,刺香蜂尾快于针。