暮年身计酒葫芦,定是前身刘野夫。他日烂柯山下见,俨然一部黒髭鬚。
宋词 2019-03-05 17:01:48 3 #赵鼎
杖头挑取一壶春,要使朱顔日日新。何必稽山寻贺老,风流俱是谪仙人。
吴九何如黄四娘,能令诗老醉颠狂。可怜去岁花前客,戎马尘埃两鬓霜。
胶胶身世竟何穷,急电飞花过眼空。惟有离愁推不去,五更孤枕角声中。
宋词 2019-03-05 17:01:48 2 #赵鼎
于世无功懒据鞍,诛茅种竹老空山。不应天与静中趣,自是人容拙者闲。
宋词 2019-03-05 17:01:48 1 #赵鼎
仙官新拜旧词臣,林下相逢又一人。勿谓沧浪清可濯,此心原自绝纤尘。
一壶春色玉生光,最爱霏霏遶鼻香。浅醉不禁衣袖冷,幽林风雨夜苍凉。
短棹还随海浪回,通明堰下小徘徊。东风吹落篷窗雨,点点春愁枕上来。
天与清芬心自知,丛林深处出纤枝。发明无限春消息,正是风霜作恶时。
玉瘦香寒不自持,潇然冷蘂暗疏枝。向来几许闲花木,及见春光烂漫时。