盘薄意无穷,藏修一亩宫。竹鸣知过雨,花动觉微风。闲作诗如画,长思色是空。人言类摩诘,虽病有神通。
宋词 2019-03-05 17:01:48 2 #苏泂
少壮忧藜藿,堆盘齿豁疎。平生空布褐,垂老賸金珠。世有伯劳燕,人谁熊掌鱼。痴年将半百,抚事已嗟吁。
宋词 2019-03-05 17:01:48 3 #苏泂
陶令归来后,何人记若翁。难将五斗粟,换此一窗风。喜色均童稚,高情更菊松。悠然信天命,今昨定无同。
杵臼梁鸿事,人间欠此人。痴儿号饭少,愁妇厌家贫。雨障雪来晚,梅催柳迓春。平生兼善意,孤独叹沉沦。
宋词 2019-03-05 17:01:48 5 #苏泂
气使与形驱,从知万化渠。参禅休佞佛,爲士盍忘书。枉铸千金错,终还一味愚。柴门老翁媪,围坐却安居。
古屋残僧住,孤坟乱蚁穿。山稜人踏减,滩石浪搓圆。毁誉无终日,功名有百年。予方辜壮岁,渠得恋华颠。
衆木晓森森,孤松自百寻。绝知根气大,能受雪霜深。草草供时役,悠悠匪力任。春风遍红紫,啼鴂便惊心。
羣鸡纷啄粟,收敛逼深秋。巷内黄叶落,门前清水流。年饥人菜色,家弊僕蓬头。兼善平生志,凄凉出谬悠。
平生苏季子,岁晚意何如。收拾江湖梦,归来田舍庐。耰锄知力腐,书卷着饥驱。稍识瞿昙老,长思结习除。
宋词 2019-03-05 17:01:48 1 #苏泂
窗外梧桐树,霜风特地吹。莫轻初下叶,长别所生枝。便有青葱见,应无岁月追。先人移得汝,吾鬓復如丝。