村深林密处,路向小桥分。屋老诛茅葺,肠枯借酒醺。废兴随反掌,富贵等浮云。近更浇漓甚,伤怀不忍闻。
宋词 2019-03-05 17:01:48 1 #杨公远
数椽欹欲压,髣髴玉川庐。不结市朝梦,惟便水竹居。静中谙世味,贫里见亲疏。忽怪幽池涨,元通灌稻渠。
宋词 2019-03-05 17:01:48 2 #杨公远
非郭非山住,萧然乐有余。昼长延客话,夜静课儿书。药润晴时晒,畦硗雨后锄。近来生计好,新味富佳蔬。
诗骨清臞甚,几如沈隠侯。自编篱象眼,爲护笋猫头。日有丘园乐,身无世俗愁。怜渠名利客,汩汩几时休。
生来疎拙甚,怕与俗流同。颇识一丁字,宁牵两石弓。夜敲筛柳月,晓对落花风。但得身无事,何消效送穷。
村疃多幽趣,谁言景象稀。云欹山卸帽,苔长石添衣。一岁惊春老,千林觉绿肥。可怜双蛱蝶,又傍菜花飞。
山中闲宰相,日日有蜂衙。剑戟门前竹,枪棋鼎内茶。鶑歌喉宛转,蝶舞翅欹斜。只此堪娱乐,何消解语花。
茅结两间月,白云分半间。利名俱拼捨,云月共清闲。来辙元无俗,论交頼有山。谢渠梁上燕,社后又飞还。
搔头无别想,得句但长吟。懒到风波地,坚存铁石心。人情从冷热,世态任浮沈。却喜虚檐外,清吹满竹林。
融和天气好,携杖作清游。景物自消长,禽言或去留。人登山际寺,花映水边楼。欲写归吟卷,敲推手不休。