幽人自爱花,花落恨岑寂。岂悟化工意,褪花方着实。
宋词 2019-03-05 17:01:48 2 #王炎
虬根蚀土石,老干饱霜雪。孙枝吐春妍,靳惜那忍折。
宋词 2019-03-05 17:01:48 6 #王炎
诗人自情亲,俗子极交浅。所以疏着花,即之风韵远。
点缀鹤膝枝,无谓花萼小。亦有鼎实存,相期春事了。
宋词 2019-03-05 17:01:48 4 #王炎
花开有底急,迫此岁律残。捷报春信来,不知冰雪寒。
宋词 2019-03-05 17:01:48 3 #王炎
皎皎姑射仙,缟衣而黄里。一别如许时,见之先失喜。
宋词 2019-03-05 17:01:48 1 #王炎
迥野殊寂寥,孤芳太清绝。暗香疑有无,似亦畏攀折。
北枝未春风,南枝先暖雪。吹香祇自怜,驿使音尘绝。
玉色不受垢,照影清江滨。江雪岂不寒,枝头浑似春。
西风卷尽护霜筠,碧玉壶天月色新。凤历半千开诞日,龙山重九逼佳辰。先心坐使鬼神伏,一笑能回宇宙春。歷数唐尧千载下,如公仅有两三人。
宋词 2019-03-05 17:01:48 1 #辛弃疾