七年逢四潦,苟活到于今。每值月离毕,难逢木守心。江兼湖共满,忧与恨俱深。万顷青秧没,田家泪湿襟。
宋词 2019-03-05 17:01:48 2 #方回
暑雨民咨怨,由来直匪今。湿能蒸病骨,滴欲碎归心。积水连村郭,前途昧浅深。雄风楚臺上,谁且独披襟。
西湖湖外水,汹涌入城流。比户升高阁,通衢塞大舟。学泅儿辈喜,绝爨老夫忧。会见蹄涔涸,鱼虾悔浪游。
今日云霄客,何人禹稷思。树高堪避溺,稻尽底充饥。苦口非吾事,衰躯异昔时。东溟容有限,细读后山诗。
宋词 2019-03-05 17:01:48 1 #方回
平地惊胥怒,滔天类鲧湮。稍低三板水,不活百城人。已拼过从绝,徒工徙倚频。鹄形无白粲,蜂起有黄巾。
蒸渍衣巾醭,拘挛臂膝顽。老身何足恤,时事自多艰。井满瓢堪汲,船高树可攀。苍生百万亿,性命雨旸间。
眼待稻花看,青苗浸急湍。万家应恸哭,五月更恒寒。政尔千仓足,犹云一饭难。凶灾忽如此,容易便平安。
宋词 2019-03-05 17:01:48 5 #方回
能免尧捐瘠,端由稷播艰。民生频不竞,世故政相关。穴蚁移楼杪,田蛙産竈间。丰凶卜檐熘,半月响潺湲。
江南梅子雨,骚客古今愁。岂意连年夏,频妨庶事秋。爲鱼民自痛,食肉尔何忧。衰老那禁得,看天独倚楼。
陆走无非水,楼居併是泥。褰裳难跋涉,执盖困扶携。国虑白圭壑,城危智伯堤。旸乌果安在,转觉漏天低。